O książce: 1931 / Opowieści zawarte w zbiorze „Cud nad jeziorem” poświęcone są wspomnieniom z odległej przeszłości: o o dzieciństwie i młodości autora, o jego rodzinie, o latach licealnych, o pierwszych zainteresowaniach i radościach, o miłości i ojczyźnie, o ludziach i rzeczach straconych dawno i na zawsze. Opowieść, od której zatytułowano zbiór „Cud nad jeziorem”, poświęcona jest tajemniczemu wydarzeniu na jeziorze Garda: kierownik wycieczki rosyjskich studentów, profesor geolog, ratuje młodych ludzi podczas burzy na jeziorze. Autor, „wesoły ateista”, nie próbuje wyjaśniać cudu. Tym, co go niepokoi w tym wydarzeniu, nie jest jego mistyczne podłoże, ale „miłość życia i pragnienie życia”. I z miłością odtwarza postać profesora, wesoły zgiełk młodości, ciepłą południową noc. Ta „miłość do życia” jest jedyną filozofią autora (jeśli trzeba mówić o jego filozofii). Zawiera całą moc jego talentu artystycznego. Nowoczesna pisownia.